Ekonomia keynesowska powstała w czasie Wielkiej Depresji lat trzydziestych, kiedy poważna część (prawie 25 %) siły roboczej pozostawała bez pracy, a ceny dóbr spadały. Naukową doskonałość i powszechną akceptację zyskała w latach 1960, kiedy to stopa inflacji, przynajmniej na początku dekady, utrzymała się na umiarkowanym poziomie 2-3 %, a palącym problemem społecznym było bezrobocie. Keynesizm sugerował, że bezrobocie i inflacja mogą być złagodzone, jeśli nie w ogóle wyeliminowane, poprzez rządową kontrolę globalnych wydatków. Bezrobocie można zmniejszyć przez wzrost całkowitych wydatków. Inflację można zmniejszyć poprzez obniżenie całkowitych wydatków. Jeżeli jest tak, że zmniejszenie inflacji i obniżenie bezrobocia stoją wobec siebie w sprzeczności, to, twierdzi wielu keynesistów, politycy powinni dążyć do osiągnięcia pewnego społecznie akceptowanego, krótkookresowego kompromisu.
KRÓTKOOKRESOWY KOMPROMIS


Głosy: (Głosy na Tak: , Głosy na Nie: , Wszystkich głosów: )